تولد سی و دوم
سی و دو را قبول ندارم. من دوازده سال م است.
بیست سال اول را مقدمه می دانم. به واقع، پیش از آن هیچ نمی دانستم و هر چه می کردم، نتیجه تربیت و شرایط بود، و نقش اندیشه و اراده کمرنگ. اما از بیست به بعد، من انتخاب کردم، تا حدودی آگاهانه. تصمیم گرفتم و زندگی را در جهتی بردم که دوست داشتم.
اینطور نگاه کردن، خوب است. اینکه تصور کنی که سکان زندگی به دست تو است. مسولیت زا است. اخلاقی است به نظرم. به هر حال! به قول خارجی ها BTW یا همان byTheWay
بگذریم.
شکر ایزد مهربان که سی و دو سال فرصت داد تا در این جهان فانی نشر کنم و نمو کنم و البته زهی افسوس که نموی و نشری به جهان نیافزودم. تمرین نشر نکردم به نظرم. باید بکنم. خیلی بیشتر از مقدار ناچیز. کلاً ، نقش مقصود این است که تمرین نشر کنیم. تمرین کنیم جهان را جایی بهتر کنیم. ما که ادعای خدایی مان می شود، باید ببینیم می توانیم این ادعا را جامه عمل بپوشانیم. و لذت ببریم. که ریشه لذت، همین درآوردن ادای آن محبوب بی همتا است.
قاطی نوشتم، زدم در خط عرفان و مرور معانی معرفت. بگذریم.
///
در حال فراگیری اندروید هستم.
کتاب جهان هولوگرافیک را می خوانم.
پسر گلی دارم. شکر ایزد.
همسر خوب. خیلی خوب.
و علاقه به نیکویی...
///
حس می کنم که جهان را فهمیدم، نقش مقصود را فهمیدم. این حس، قبل از چهل سالگی، عموماً شتابزده و ناقص است. به هر حال، به شوخی این شعر را برای دیگری می خوانم که :
من ظاهر و نیستی هستی دانم، من باطن هر فراز و پستی دانم
با این همه از دانش خود شرمم باد، گر مرتبه ای ورای مستی دانم. / خیام
چنین ادعایی گزاف است، اما شکر ایزد که انسان را به این درجه از غرور مثبت و دگمیت نشاط آور می رساند که همه چیز را می داند و آن، بهتر کردن جهان است. و ما نیز جزیی از جهان هستیم. و بهتر کردن خودم نیز، بدون شک قدمی است در بهتر کردن جهان.
و دعا می کنم، برای همه، که ریشه لذت را هر چه بیشتر درک کنیم، و قدم برداریم، پیش از آنکه، به قول آیه 254 بقره احتمالا باید باشد، درست قبل از آیه الکرسی، که یادم نیست! تنها معنایش یادم است که : پیش از آنکه دیر شود، و روزی برسد که نه شفاعتی است، نه رفاقتی، کلمه ای دارد به اسم، خله، یعنی دوستی، پیش از آنکه دوستی ها هم قطع می شود و فایده ای ندارد، خودت می مانی و اعمالت و حافظه مرور اعمالت، و خلاصه؛ وای به حال ما از افسوس ناشی از فرصت ناشناسی.
در پناه حق.
.
